پس از پیروزی انقلاب اسلامی به تبع تحولات سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی كشور، منطقه ی قزوین نیز وارد دوران تازه‌ای از حیات تاریخی خود گردید. لزوم پرداختن به توسعه ی اقتصادی و تامین پیشنیازها و ضرورت های سخت افزاری و نرم افزاری آن، كه به طور مبرم در صنعتی شدن منطقه و ارتقا و تصحیح علمی چرخه ی تولید تعریف شده بود، در مدت كوتاهی چهره ی شهر را به طور كامل تغییر داد.

از سوی دیگر با توجه به مهاجرت گسترده ی نیروی انسانی جویای كار و عوارض ناترازمند این فرآیند یعنی افزایش جمعیت نیازهای به شدت ملموس و تازه‌ای در منطقه به وجود آمد. فعالیت بیش از یك هزار واحد تولیديِ صنعتی مهمترین ویژه گی این دوره به شمار میرود و در عین حال مولفه ی حساس و چالش برانگیز تامین نیروی انسانی متخصص و كارآمد عمده ترین خلاء این فراگرد به حساب می آید.

در سیزدهمین سال پیروزی انقلاب اسلامی، به سال 1370 فقدان نیروی انسانی متخصص، به طور مشخص در ارتباط با صنعت و فن آوری های نوین علمی و عدم پاسخگویی مراكز محدود و معدود دانشگاهی شهر به این نیاز مبرم ضرورت حیاتی تاسیس یك دانشگاه فنی مهندسی مستقل را بیش از پیش مطرح ساخت. در چنین شرایطی كه نزدیك به 9 سال از تاسیس و ایجاد هسته های اولیه ی دانشگاه آزاد اسلامی سپری شده بود، اندیشه‌ی شكل گیری دانشگاه آزاد اسلامی در قزوین بر محور فعالیت و فعلیت یافتن رشته های نوظهور از جمله كامپیوتر بیش از هر زمان دیگری به یك حقیقت اجتناب ناپذیر و ضرورت علمی ناگزیر نزدیك گردید.

سال 1371 دانشگاه آزاد اسلامی قزوین، ابتدا با 360 دانشجو آغاز به کار کرد، اما اکنون در این مجتمع عظیم آموزشی، دانشجویان در 206 رشته، 5 مقطع تحصیلی و 6 دانشکده سرگرم آموزش‌یابی نوین هستند و تاکنون این دانشگاه زمینه ادامه تحصیل بیش از 70 هزار نفر در رشته‌های مختلف از سراسر کشور را فراهم کرده است؛ به نحوی که 80 درصد از دانشجویان رشته‌های فنی و مهندسی استان، دانش آموخته‌ی این دانشگاه هستند.